Alet Klarenbeek – initiatiefnemer van UP! – heeft een voorliefde voor ouder worden en oudere generaties. In een tweewekelijkse blog deelt Alet haar gedachtes en gesprekken, met wie ze zoal tegenkomt.
‘Ik hou niet van mensen en al helemaal niet van veel mensen. Ik doe niet mee.’ Het is even stil aan de telefoon. ‘Tenminste, dat dacht ik altijd,’ zegt Coby (72).
‘Ik had mijn man en kinderen en dat was meer dan genoeg. Ik ben wel met andere mensen begaan, hoor, maar ik hoefde ze niet over de vloer en ging er niet naar toe,’ vervolgt ze. ‘Ik was altijd met mijn man. Maar toen ging hij dood. Na 50 jaar stond ik er weer alleen voor.’
Nieuwsgierig naar de belevingswereld van ouderen bel ik met Coby. Hoe heeft zij haar leven opgepakt na het overlijden van haar man?
‘Hoe was dat?’ vraag ik voorzichtig.
‘Ik was alles kwijt. Het is stil en zo vreselijk leeg. Voor mij hoefde het niet meer. Maar voor mijn kinderen deed ik de gordijnen open.’
‘Toch is er iets gebeurd Coby,’ antwoord ik verbaasd. ‘Ik hoor een opgeruimde vrouw, vol zin in het leven. Hoe zit dat?’
‘Karin belde aan. Van Mentorhulp Oisterwijk.’ Zegt Coby. ‘Ze nodigde me uit om mee te doen aan een activiteit in de wijk. Ik had er helemaal geen zin in. Ik doe niet mee, dacht ik.’
Karin ging weer weg. Maar ze gaf niet op. Ze ging opnieuw bij Coby langs. ‘Daar heb je haar weer’, dacht Coby. ‘Laat me toch lekker.’
Maar Karin hield vol en Coby deed open.
‘Ik ging een keertje mee en kwam weer onder de mensen.’
Coby doet een ontdekking. Door samen met anderen verschillende dingen te ondernemen – wandelen, zwemmen en een kop koffie drinken in de wijk – knapt ze zienderogen op. ‘Ik ontmoette hele verschillende mensen en realiseerde me: mensen zijn eigenlijk heel aardig. In ieder mens zit wel iets goeds.’
In de loop van de maanden werd Coby van een teruggetrokken, rouwende weduwe een echt mensen-mens.
Toch is niet alles koek en ei. ‘Rouw zit onder je huid. Het wordt minder, maar thuiskomen is altijd een momentje. BOEM. Dan overvalt het me weer. Hier in huis is het leeg en stil. Dat blijft.’
In die stilte ligt somber gepieker op de loer. ‘Ik had met niemand zo’n intieme band als met mijn man. En dan zeg ik tegen mezelf: schiet op, kook iets lekkers voor jezelf en pak een serietje.’
Soms is een klein gebaar voldoende. ‘Karin kwam laatst een appeltje brengen. Dat zegt meer dan al die brieven van de gemeente die zegt dat ze iets tegen eenzaamheid gaat doen,’ vertelt Coby ontroerd. ‘Het is niet dat appeltje – ik heb hier een bak vol appels staan – het is dat gebaar en het spontane contact.’ Ik hoor de warmte in haar stem.
‘En nu, nu alles door Corona stil ligt, ben ik zelf heel actief en ga bij mensen op bezoek. Want achter die voordeur – dat weet ik uit eigen ervaring – kan van alles aan de hand zijn. Ik maak een praatje en doe boodschappen.’
Wat maakt het verschil? Een appel. Een praatje. Een boodschap doen voor een ander.
Oprechte belangstelling.
Alet Klarenbeek adviseert overheid, bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties op het gebied van (ouderen)communicatie en eenzaamheid. Met UP! – een landelijke beweging rondom ouder worden – presenteert ze al jaren spraakmakende programma’s en uitverkochte talkshows rond zingevingsvraagstukken, o.a. in De Rode Hoed in Amsterdam.
Alet heeft een voorliefde voor ouder worden en oudere generaties. Wat doet het met je als je toekomst steeds korter wordt? Wat gebeurt er met je persoonlijkheid als je gezondheid afneemt? Goed doodgaan, hoe doe je dat? Hoe ga je om met het vele afscheid dat bij ouder worden hoort? Dat zijn vragen die haar bezig houden. Monter gaat ze op zoek naar de antwoorden.
Ze ontmoet veel uiteenlopende ouderen. Jonge en stokoude types, vitaal of met een mindere gezondheid. Ondernemende tachtigers en op de bank zittende zeventigers, allemaal min of meer genietend van de oude dag. En wat haar steeds weer opvalt: diegene met de stralende ogen en een behoorlijke portie nieuwsgierigheid genieten het meest. Zij groeien. Elke dag weer. Tot de laatste snik.