Nico (75), Amsterdam
‘Ik vond het heel spannend, die keer bij In je Uppie. Ik ben eigenlijk meer van het een-op-eencontact. Om in een groep zo’n persoonlijk verhaal te vertellen waarvan ik weet dat het niet direct door iedereen erkend wordt… Maar ik voelde me veilig genoeg en ik heb het verteld.’
“Hè hè,” dacht mijn vader. “Eindelijk na drie meiden een stamhouder.” Hij kon best wat hulp gebruiken in het boerenbedrijf. Na mij kwamen er weer twee meiden. “Die Nico, die moest het worden.”
Hij heeft zich uitgesloofd, mijn vader: een lammetje, een hond, konijnen, duiven, om mij maar die liefde voor die dieren te laten voelen. Het hielp allemaal niets. Het was niets voor mij. Toen ik twaalf was, was er een uitvlucht mogelijk, ik ging naar het klooster. Ik ging van Medenblik naar Tilburg om frater te worden. Ik heb daar tien jaar gezeten en was regelmatig heftig verliefd op medebroeders. Uiteindelijk kwam ik ermee voor de draad bij de overste. Die zei dat het kwam omdat we in zo’n geforceerde situatie met alleen jongens en mannen zaten en dat het wel over zou waaien als ik in de gewone maatschappij zou komen. Nou, zo werkte dat natuurlijk niet!
Ik was een vreemde in het gezin. Alleen niet als we zongen bij de afwas. Twee reebruine ogen van de Selvera’s en dan tweestemmig. Met het zingen voelde ik wel die verbondenheid. Er waren altijd die visites met aan de ene kant de mannen en aan de andere kant de vrouwen. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik koos voor het een-op-eencontact. Van de elf broers en zussen is er eentje overgebleven: zus Ans. Met haar heb ik nog steeds goed contact.
Aanvankelijk ging ik werken in het onderwijs en daarna ging ik naar de Sociale Academie. Ik werd gezinsvoogd en werkte in een project voor de eerste opvang van buitenlandse kinderen. Later ging ik toch weer terug naar het onderwijs als groepsleerkracht op een basisschool.
Ik heb eigenlijk altijd de frustratie van mijn vader gevoeld. Ik heb nooit echt een band met hem gekregen. Ruim twintig jaar geleden werd ik overspannen. Ik kon het niet langer waarmaken. Ik had altijd een gevoel van falen naar mijn vader en moeder toe. In mijn werk was ik perfectionistisch. Ik wilde het allemaal heel erg goed doen, was altijd alles tot in de puntjes aan het voorbereiden. Ik heb tropenjaren gedraaid, maar ik kreeg de gelegenheid om eruit stappen en dat was eigenlijk a blessing in disguise.
Ik heb een scenario in dit leven gekozen om los te komen van al die mensen. Los van mijn familie. Om eindelijk thuis te komen bij mezelf. Uit oude patronen kunnen stappen en los durven laten. Echt de basis in mezelf vinden. Dat is een hele eenzame zoektocht. Ik heb het echt vaak gezocht in groepen, maar ik kwam er iedere keer weer achter dat ik daar niets te zoeken heb. Het is mooi om te zien dat dit het werk is dat ik in mijn leven heb moeten doen. Alle puzzelstukjes zijn op hun plek gevallen. Ik voel me rijk.
Ineens is het zingen weer teruggekeerd in mijn leven. Ik zit nu in het seniorenpopkoor Lust for Life. We treden binnenkort op bij UP! in De Nieuwe Liefde.’
Het interview met Nico verscheen voor het eerst in het In je Uppie magazine van UP!, dat is gepubliceerd naar aanleiding van de pilot van de themagesprekken in 2018. Het volledige magazine is hier te lezen.
Fotograaf: Marije Kuijper